Maar het leven gaat door, en op een bankje gaan zitten huilen helpt niet en past ook niet bij ons. Precies een week later sluit ik de koop van Andalusiër Alegro ( die op papier Noble heet).

Na korte twijfel hadden we besloten toch weer een groen paard aan te kopen.

Alegro is bijna 3 jaar, heeft van nature dezelfde coolheid als Regalito had en is op dat moment nog hengst. En niet bepaald van de soort die gezellig en ontspannen naast de merries in de box gaat staan, zodra hij er ook maar eentje ruikt komt de duivel in zijn hoofd. Binnen 24 uur nadat ik hem met de trailer opgehaald heb liggen zijn ballen dan ook in het zand.

 Maar onder het zadel is hij dus nog lang niet en de vertrekdatum voor onze trektocht is al begin mei.  Verschillende behulpzame stalgenoten bieden aan dat ik hun paard mag lenen maar hoe lief ook,daar voel ik niet zo veel voor. Dan maar lopen in plaats van paardrijden en al is Alegro nog totaal niets gewend, we hebben nog 2,5 maand om hen voor te bereiden op wandelen, dragen van bepakking en verkeer ( wel handig omdat we ook twee keer een viaduct over moeten steken in de route).

Maar de pech wil ons nog even niet loslaten. Nadat hij een paar weken apart heeft gestaan en we gewacht hebben tot hij de hormonen een beetje kwijt was, mag Alegro de groep in. Maar dat verloopt niet goed. Uitgerekend het paard van Daan besluit dat hij hem serieus niet moet en jaagt hem linea recta door de draad met het een enorme wond tot gevolg. En het kwam eigenlijk nog goed af omdat hij toen de draad open was godzijdank niet in blinde paniek de weg op rende.

Van nature ben ik niet erg paniekerig en tamelijk nuchter, maar nu is voor mij de koek wel op. Binnen zes weken een dood en een bijna dood paard is gewoon net even te veel, ik wil geen paard meer dat in een groep staat. Ik overleg met man en en kijk mijn pensionhouder lief aan,  mijn zielige gezicht werkt . Alegro gaat vanaf nu apart staan met een shetlander die hem hopelijk wel heel gaat laten, als gezelschap.

Die shetlander moet dan nog wel aan aangeschaft worden, en de zoekplaats op Marktplaats begint.

En zo arriveert 10 maanden oud  shetlanderhengstje  Bean (officieel Hippy van de Weijdeblick) in ons leven. Hij stond al maanden te koop en was aan de straatstenen niet kwijt te raken. Zwart is niet populair en met zijn nu al 1.01 m stokmaat zal hij voor het stamboek zeker te groot worden.

Hij wordt al snel ons grootse geluk bij een ongeluk.

Maar intussen dringt wel de tijd.De hechtingen op de beenwond springen natuurlijk finaal open en het moet  verder helen onder verband. In totaal staat Alegro dan nog een keer ruim 5 weken op de box voor de wond dicht is en inmiddels leven we dan bijna eind april.

De tijd op de box was dan wel besteed voor het leren indoen van een bit en het dragen van een zadel, maar verder kun je natuurlijk niks.

Maar Alegro laat zien wat hij waard. Binnen vier weken zeult hij zonder enige stress met een zadel met bepakking rond en laat hij zich keurig op de trailer laden. Anouk zit zelfs een keer zonder zadel op zijn rug en dat geeft geen enkele spanning. Verkeer lijkt hem het vanaf de eerste dag totaal niet te boeien.  We zijn er op de valreep toch nog klaar voor..

Dag 0, zaterdag overnachten bij opa en oma in Oosterhuizen

Op zaterdag laden we Alegro, Marjolein en Yucatan, het paard van Daan, en vertrekken we naar Oosterhuizen. Als altijd worden we door mijn schoonouders gastvrij ontvangen en mogen Falco en Sander een paar dagen komen logeren. En ook mijn hond Juul gaat er weer onderkomen vinden voor de komen de week. Morgenochtend gaan we vertrekken.

Dag 1, zondag van Oosterhuizen naar Laag Soeren

De sterkste schouders moeten nu eenmaal de zwaarste lasten dragen, en in dit geval zijn die zonder meer weer van Marjolein. Het is weer even zoeken hoe de bagage er precies het beste op moet ( waarom heb ik daar in godsnaam thuis niet al een keer naar gekeken? Dat was toch één van de leerpuntjes van vorig jaar.. ) maar dan kunnen we vertrekken.

It giet oan!! Met 3 ruiters en 1 wandelaar

Het eerste uur van de tocht heeft aardig wat voeten in de aarde.

De bagage van  Marjolein en Alegro is om te beginnen een beetje een dingetje. Op de vertrekfoto kun je al zien hoe bij Marjolein dan al de hele zaak naar rechts en bij Alegro de handel naar links begint te zakken en een paar kilometer verder wordt beter niet beter op. Dus eerst maar sjorren, herverdelen en anders vastmaken.

Bovendien vind Alegro het na 3 kwartier toch wel ingewikkeld worden. Eerst wandelt hij nog vrolijk mee maar ineens begint hij het toch knap raar te vinden dat er niet zoals hij gewend is na maximaal een half uur lopen er weer eens rechtsomkeert gemaakt wordt.

Eerst bedenkt hij dat hij maar even helemaal niet meer wil lopen. Als hij met enige overredingskracht toch besloten heeft de kudde maar te volgen, sjokt hij er de rest van de dag als een oude ezel achteraan terwijl het kraakt  tussen zijn oren.

Marjolein is daarentegen weer helemaal in haar element.

Intussen wisselen Anouk, Anne en ik af en toe van paard en van positie als loper

Aan het eind van de middag komt camping Boszicht dan toch in zicht. Het is het ultieme walhalla voor de trektochtrijder :fijne stal, leuke blokhut, patatkraam aanwezig en supermarkt in het dorp op loopafstand.

Happy first day!

Dag 2, maandag van Laag Soeren naar Rheden

Op de eerste dag was al gebleken dat ik een flinke misrekening had gemaakt over dikke oude pony Mieke. En ook vandaag (en de rest van de dagen) loopt ze steevast voorop en kilometers op groep vooruit. 

Alegro is inmiddels over de schok heen en wandelt nu vrolijk met de kudde mee.

Al snel in de ze tocht moeten Danielle en Anne kennis maken met het volgen van een pad wat ik pas heb leren kennen toen ik bij Bert in de familie kwam en waarvan Anouk het bestaan al kent sinds ze geboren is, namelijk het zogenaamde "Veerkamp-pad".

Dat betekent:  er is eigenlijk geen pad, alleen lijkt er alleen in het begin nog even op.

Mijn lieve man is normaal degene die ze feilloos weet te vinden en ach waar je mee omgaat wordt je uiteindelijk altijd mee besmet.

Gelukkig liep ik zelf, zodat ik als enige zonder verdere beschadiging door laaghangende takken het fietspad bereikte.

Anderen kwamen wat minder goed uit de strijd.

Ik snap best dat Daan er niet gelijk om kon lachen, dat heeft mij zeker ook een jaar of tien gekost. Terwijl het maar een heel kort pad was, geen brandende hitte of ijzige kou en ze niet tig teken op haar benen had (om maar wat te noemen waar ik sinds 1998 mee te kampen heb gehad ;-)) ,alleen maar kleine blauwe  plek. 

Als we ongeveer een uurtje onderweg zijn gaan we door de hekken het gebied van de Posbank binnen. En daar zakt de moed me wel een beetje in de schoenen. Wandelen is prima maar over de zandvlakte die voor me zie liggen is de lol er natuurlijk wel een beetje af. Zo overdreven sportief ben ik nu ook weer niet aangelegd.

Dus neem ik in een seconde een ferm besluit: ik ga proberen of Alegro me niet toch gewoon  een stukje wil vervoeren. Kan vast niet fout gaan.

En dat doet het ook niet.  

Met al die gekkigheid van de afgelopen dagen kon dit er wat hem betreft blijkbaar ook nog wel bij. Zonder blikken of blozen hobbelt hij achter de andere paarden aan.

Zadelmak: check

Het is echt maar een kort dagje vandaag, niet meer dan een kilometer of 12. Vrij vroeg in de middag komen we aan bij stal Midden Heuven. Daar kunnen we niet slapen, maar op loopafstand zit bed en breakfest de Roerfluit en bovendien ook nog verschillende restaurants.

De zon breekt door en het wordt een heerljke avond waar we op het terras van restaurant de Houtplaats eten. Daan en ik drinken net een ietsje pietsje glaasje wijn te veel, waarna we hikkend van de lach op de schommels belanden met op de achtergrond twee zich doodschamende pubers die doen of ze ons vooral niet kennen.

Dag 3, dinsdag van Rheden naar Arnhem

Gisterenmiddag hadden we op de buienradar gezien dat er vanmiddag rond een uur of twee een enorme stortregen met onweer zou gaan losbarsten. Om dat voor te zijn had ik maandagavond gevraagd het mogelijk was die avond al wat wat ontbijt en lunch te smeren omdat we al heel vroeg wilde vertrekken.

Maar dat laat de eigenaresse van de Roerfluit zich niet zomaar gebeuren, er moet toch echt ontbeten worden! Om vier uur hoort Daniëlle haar al aan de slag in de keuken ( ik niet, slaap altijd als een blok) en zo zitten we om klokslag vijf in de ochtend aan een fantastisch gedekte tafel met alles erop en er aan. 

Om iets over zes verlaten we stal Midden Heuven en gaan door het Nationaal Park Veluwezoom (officieel heb je een penning nodig om er door te rijden) richting de A50 die we vandaag over moeten steken.

Natuurlijk gewoon weer lopend met Alegro, ik zal er de komende dagen maar af en toe een stukje op gaan zitten.

Het viaduct waar ik toch wel een beetje tegen opzag, levert geen enkel probleem op.

Als het om twee uur inderdaad begint te storten hebben wij manege Arnhem bereikt,en zitten we lekker aan tafel onder een afdak.

Geheel onverwacht (want op papier had ik geen hoog gespannen verwachtingen van deze overnachting) wordt deze manege een van de beste overnachtingsplekken aller tijden. De meiden mogen overal bij helpen en vinden dat fantastisch, we eten mee aan tafel met eigenaresse Mirjam en alle andere medewerkers en mogen achter de bar gewoon zelf van alles pakken en dan op een bonnetje schrijven. Het is een gezellige boel en we voelen ons helemaal thuis.

De volgende ochtend heb ik dan ook spijt als haar op mijn hoofd dat ik hier niet wee nachten geboekt heb en de overnachting in Otterlo heb overgeslagen, zoals ik in de eerste instantie in mijn routeplanning van plan was geweest.

En eer het avond is ga ik daar nog veel meer spijt van hebben...

Dag 4, woensdag van Arnhem naar Otterlo

Gisteravond hebben we besloten de route aan te passen.Ik wilde eigenlijk over het gebied ten westen van park de Hoge Veluwe naar Otterlo, want de hoge Veluwe  hebben Anouk en ik immers vorig jaar al gereden. Maar de ruim 20 km die we dan moeten rijden  is als je (grotendeels) moet lopen misschien toch wel wat enthousiast,en bovendien voor Daan ook wel wat pittig hebben we nu in de loop der dagen ook al gemerkt.

We krijgen ' een Jip en Janneke uitleg" hoe we daar het snelst moeten komen en zowaar lukt dat feilloos.

De reis loopt weer voorspoedig en rond een uur of drie hebben we de bestemming bereikt. Als we voor het hek naar de wei staan die ons door de eigenaresse gewezen wordt ( en die gelijk weer weg is) begint het net te regenen. Ik zie op dat moment wel dat er amper drie sprieten gras op het afgezette stukje staan en dat de draad nauwelijks tot kniehoogte komt, maar de betekenis van dat geheel dringt op dat moment op een of andere manier totaal niet tot me door. Waarom weet ik niet, waarschijnlijk door de pisregen in mijn nek en het feit dat wij Anouk en nog twee kilometer verder moeten om de paarden te huisvesten. Dus vervolgen Anouk en ik onze weg om 20 minuten verderop vriendelijk ontvangen te worden door de eigenaar van AB performance horses, een jongen die met gemak mijn zoon had kunnen zijn.

Nadat de voetjes opgewarmd zijn bij de houtkachel eten we onze voorraden op in de tipi, die dienst doet als keuken. 

Dag 5, donderdag van Otterlo naar Hoenderloo

's Ochtends halen we eerst de paarden op en na al weer aangeboden voortreffelijk kopje koffie nemen we ze mee terug naar de camping.

Waar nergens ook maar enige mogelijkheid is om ze vast te zetten en dat is met het opdoen van de bepakking wel een gedoe. Uit kift ( want een beetje sacherijnig zijn we natuurlijk wel van het geheel) laten we ze dus maar grazen op het sportveld aan de voorkant en binden ze met zadelen vast aan de doelpaal.

Een mens moet toch wat en nood breekt wet.

Rond een uur of elf vertrekken we op weg naar Hoenderloo. Dit stuk hebben Anouk en ik in 2014 al gereden alleen dan in omgekeerde route, en ook de bestemming hebben we vorige jaar aangedaan. We slapen vanavond als laatste nacht weer bij Fjordhest Gard. Er zitten nog wel andere overnachtingsmogelijkheden in Hoenderloo maar het leuke appartement staat ons nog helder voor de geest dus we gaan er graag terug. Ook het restaurant in het park wordt ter versterking van de inwendige mens weer aangedaan.

Dag 6, van Hoenderloo naar Oosterhuizen

Te snel breken de laatste kilometers weer aan.

Ik rijd Marjolein vandaag en Anouk loopt met Alegro.

Tot ik haar op het laatste stuk zeg dat ze wat mij betreft op kan stappen. Alegro heeft het de afgelopen dagen zo ontzettend goed gedaan dat ik hem nu al zonder een moment van angst mijn liefste bezit durf toe te vertrouwen.

En dan zijn de laatste meters een feit en keren we terug als vier ruiters waar we een paar dagen geleden als drie ruiters en één loper begonnen. 

Epiloog

Regalito kwam onderweg talloze keren ter sprake en we zullen het dappere ding nooit vergeten, maar deze rit maakte ons duidelijk dat we in Alegro definitief een nieuwe vriend en betrouwbare reisgenoot gevonden hadden.

Ook werd duidelijk dat dit de eerste maar ook gelijk de laatste keer was dat Daniëlle en ik samen zo'n tocht zouden maken. Het waren zes dagen van permanente pret en er viel geen onvertogen woord noch was er enige irritatie onderling. Maar zonder dat ze er ook maar één keer over klaagde merkte ik onderweg al dat het fysiek soms echt zwaar was voor Daan. En bij thuiskomst trapt het lichaam op de rem, en kan ze 3 weken lang amper lopen. Van nog een keer kan geen sprake zijn. 

Het leermomentje van deze tocht was dat, ook al wordt er geadverteerd dat er ruimte is om je paard mee te nemen, dit bij onderdakadressen die enkel weidegang aan bieden niet altijd het geval is. Natuurlijk heb ik de eigenaresse van de camping bij het betalen hier nog op aangesproken en ik denk oprecht dat het geen onwil van haar was ( ze heeft zich inmiddels ook van de website met overnachtingen met paarden laten verwijderen) . Maar blijkbaar zijn mensen zich niet altijd  bewust dat een paar grote paarden die veel kilometers gelopen hebben andere behoeftes en hekwerk nodig hebben dan een paar shetlanders. Dus bij alleen weidegang goed doorvragen en anders bij twijfel niet oversteken.  Ook de voor deze tocht aangeschafte bruine zadeltas (die Alegro draagt) was geen groot succes en al helemaal niet achter een Engels zadel. De grote boventas gaat alleen niet naar links of naar rechts schuiven al je hem met extra spanbanden strak aan het zadel bind en dat lukt bij een gewoon zadel niet. Bovendien zit het geheel aan elkaar vast met plastic sluitingen die je los kan klippen zodat je drie losse tassen kan maken. Klinkt handig maar als je echt wat gewicht aan hangt schiet de hele zaak direct los. Dus alles zat vanaf dag 1 aan elkaar vast gemaakt  met tie-rips. Bij thuiskomst laat ik de 3 tassen dus ook definitief aan elkaar verbinden door er een stevig katoen onder te laten naaien. Ook de aanhechting van de sluiting aan de voorkant is gevoelig, als de paarden 1 keer langs een boom schuren is hij daar al kapot.