Te paard (nog) niet op weg naar Santiago

Niet altijd makkelijk om toe te geven, maar vaak komen de goede paardenideeën toch van mijn niet-paardrijdende man. Nadat mijn dochter in 2013 voor de tweede keer terug kwam van ponykamp vroeg hij me of het niet een veel beter plan was om volgend jaar gewoon met de eigen paarden samen met Anouk op vakantie te gaan.  En toen kwam de lang vervlogen jeugddroom boven, maar sindsdien laat ik hem ook niet meer los.

 Althans, de droom van de caploze jonge meid met wapperende lange haren die maandenlang zorgeloos en alleen samen met haar paard door Frankrijk en Spanje zou trekken, is natuurlijk definitief ten einde. Ze heeft plaats gemaakt voor een iets praktischer ingestelde uitvoering van trektochten van weekjes en weekendjes op Nederlandse bodem, die strak georganiseerd zijn en waar het gezinsleven in en omheen gevlochten is. Maar toch.

Soms vind ik het jammer dat ik dit niet jaren en jaren eerder ben gaan doen. Aan de andere kant, en als ik eerlijk ben, heb ik het richtingsgevoel van een krant. Waarschijnlijk was ik destijds binnen twee uur al weer huilend thuis geweest omdat ik in een cirkeltje rond gereden had. Leve de uitvinder van de GPS.  En ach, wie weet rijd ik toch ooit nog een keer naar Santiago de Compostella. Oud ben je alleen als je geen toekomstdromen meer hebt.

Nadine

28-7-2016